ludzie ulicy

Jak by to ująć.

Kopę lat? sporo miesięcy? Hmm... trochę mnie tu nie było?? :D

Mam chwilę wolnego i stąd pomysł na odezwanie się troszeczkę.

Co u nas nowego?

Pytanie co chce ukryć, a co pokazać czytelnikom bloga.

Chcę pisać, ale pasowałoby o konkretach.

Podróże? Bóg? Gotowanie?

Chyba najpierw trzeba chcieć się otworzyć przed światem :p

Opisze jedną z ciekawych historii ludzi ulicy.

Mężczyzna. Wiek około 50 lat. Rozkłada się własnie na ławce nieopodal mnie.

Butelki z wodą ustawione jedna za drugą. Precyzyjnie oczyszczana kurtka, na której 

własnie chce się położyć. Czerwony plecak, wcale nie wyglądający niechlujnie. Jest inny.

O co chodzi? Dźwięczy we mnie to pytanie i nie pozwala zostawić w spokoju mężczyzny.

Ruszam.

"Przepraszam, może nie powinnam, ale... jest Pan bezdomny?"

Uff, pierwsze słowa już za mną. Dalej będzie z górki.

Podsumowując- dom utracił w rodzinnych perypetiach, pracy znaleźć nie może chociażby 

ze względu na tryb życia. Ślepy na jedno oko, ze śrubami w biodrach. 

Brzmi znajomo. Ostatnio modliliśmy się o mężczyznę, który odzyskał wzrok, a kilka dni 

później o mężczyznę ze śrubami w biodrach, który odzyskał siłę w nogach.

Widziałam, że to co mam mu przekazać to... nadzieja. Bóg może go uzdrowić, 

ale to co teraz ważne to okazanie zrozumienia i miłości.

A zatem?

Kupiliśmy mleko, pączka, kabanosy i banany. 

Wyraz twarzy tego człowieka wywołał we mnie radość i niesamowite spełnienie.

On ewidentnie był wdzięczny.

Nie każdy bezdomny potrafi to okazać.

Widziałam za zakrętem, że zjada swój podwieczorek z niezwykłą troską 

o najmniejszy okruszek.

Wspaniałe.

Wyjątkowe spotkanie. Wszystko to za sprawą Boga, który może mówić do każdego nawróconego człowieka. A takie rozmowy są naprawę... ekstra :D